Poznajmy 4 podstawowe błędy nowicjusza – czyli czego nie robić, kiedy chce się poprzez treści kultury opowiedzieć jakąś historię. Co ważne – ta opowieść nie musi mieć końca. Nie musi mieć nawet początku. To ma być opowieść o człowieczeństwie, która rezonuje w każdym z nas – wywołuje zadumę, tęsknotę czy motyle brzuchu. Szukamy w opowieści głosu pokoleń, tożsamości, prawdy o człowieczeństwie. Gdy wydaje Ci się, że opowieści, jakie tworzy Twoja instytucja kultury nie działają i czujesz, że można przejść obok nich obojętnie, sprawdź, czy nie popełniacie jednego z poniższych błędów!

Olga Hilger

Czy historia, którą opowiadacie to historia na poważnie? Historia o wielkich emocjach, dramatach? Czy tylko nikogo nieinteresująca anegdota? Cóż pierwszy grzech storytellingu to: OPOWIADASZ RZECZY, KTÓRE NIE ZBAWIĄ TWOJEJ PUBLICZNOŚCI. Jeśli wydaje Ci się, że powyższe zdanie oznacza, że musisz przedstawić jakiś legendarny pojedynek, wojnę, dramat czy romans, żeby uzyskać efekt catharsis, mylisz się. Wtedy przepis na dobre historie, byłby banalnie prosty. Niestety tak nie jest. Poruszają opowieści o kamieniu, który marzył o tym, aby kiedyś wybrać się nad morze, jak i te o Niktosiu, który nic nigdy. Sztuka w szukaniu tego, co porusza, tego, co uniwersalne i ubrane w formę.

A może opowiadasz jakąś historię z tezą? Jest jakiś bezczelny morał, który nie pozwala nam odnaleźć siebie w historii? Powinna być na tyle uniwersalna, niedopowiedziana i symboliczna, żebyśmy czuli się jej częścią. Nie zamykaj drzwi, otwórz okna, jak mawiają Aborygeni – pozwól historii opowiedzieć się samej. Mowa tu o nachalności, interpretacji i jednoznaczności.

Kolejny błąd – opowiadasz cudzą historię. Opowieść musi nieść znamiona prawdy albo przynajmniej wiary w szczerze intencje opowiadacza. Jeśli Ty nie żyjesz tą historią, nikt Ci nie uwierzy. W dużym uproszczeniu – nie możesz być instytucją, która opowiada historię, której przeczy Wasza polityka, dotychczasowe działania i tożsamość. Jeśli instytucja ma mieć głos – musi on być prawdziwy.

A może Twoja historia jest o nikim? Nie ma bohatera? Nikt nie wiedzie nas przez narrację? Najłatwiej wybrać intrygującą postać, ale może nas ponieść wydarzenie historyczne czy obiekt. Ale musimy zrozumieć, dlaczego taki obiekt, czy wydarzenie sa istotne poprzez poznanie przyczyn, skutków i kontekstu. Bo to właśnie osadzenie w kontekście umożliwia korzystanie ze skryptów, jakie zapewniają treści kultury. W realiach osadza nas właśnie ktoś, do kogo możemy przypisać czasowniki związane z naszą narracją.

Jeśli chcesz przekazywać treści kultury, bądź częścią kultury. Dobra opowieść jest aktualna w każdej erze i w każdym miejscu.